Το βράδυ της Παρασκευής στο Gagarin αποδείχθηκε ότι οι Last Drive εξακολουθούν να κρατούν γερά τα σκήπτρα στο γκαράζ και γενικά στο ροκ στην Ελλάδα. Αυτό βέβαια είναι καλό για τους ίδιους τους Last Drive και για τους φαν τους, αλλά μάλλον πρέπει να μας προβληματίζει για την εγχώρια ροκ σκηνή.
Ναι ξέρω, οι αλφα είναι πιό δυναμικοί στη σκηνή, οι βήτα πιο καλοί οργανοπαίκτες, αλλά αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κανένα γκρουπ που να κάνει τα live των Last Drive. Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι στα μισά από τα κομμάτια του σετ τους τραγουδούσαν μαζί με το ακροατήριο, τότε...
Δεν είχα πάει στα περσινά λάιβ τους - ίσως πραγματικά να ήταν πιό δυνατά από το χθεσινό, όπως έλεγαν όσοι τα είχαν δει. Πιστεύω όμως ότι η χθεσινή τους εμφάνιση ήταν πιο ολοκληρωμένη: ένα σετ μελετημένο, σχεδιασμένο από την αρχή μέχρι το δεύτερο encore, χωρίς "κοιλιές", χορταστικό σε διάρκεια (2 1/2 ώρες; παραπάνω;), με τα περισσότερα από τα στάνταρτ τους (τα περισσότερα - δεν μπορούσαν να χωρέσουν όλα), τις διασκευές τους, τα νέα τους κομμάτια (λίγα - προφανώς δεν είναι ακόμα έτοιμα για ζωντανές εκτελέσεις).
Ίσως αυτός ο σχεδιασμός να αφαίρεσε τον αυθορμητισμό και το χύμα των προηγούμενων εμφανίσεων τους, δεν ξέρω. Πάντως, δεν αφαίρεσε τίποτα από τη δύναμη τους: αρκετές φορές χθές ένοιωσα αυτό το βουητό στο στομάχι, όπως συνέβαινε και παλιά στα live των Last Drive. Αυτό το δυνατό, βρώμικο, φαζαρισμένο σφυροκόπημα που μας φιλοδωρούσαν τότε, υπήρχε και τώρα. Και το ότι έχουν κρατήσει τη δύναμη τους σαν γκρουπ αποδείχθηκε στα δυο encore: ήταν πιό δυνατά από το κυρίως show. Κι αν φάνηκε αρχικά ότι δεν πέτυχε η εκτέλεση του "It's All Over Now, Baby Blue", κατάφεραν με ένα εκπληκτικό οργανικό δεύτερο μέρος να την μετατρέψουν σε έναν γκαραζοψυχεδελικό ύμνο.